Ludwik Stanisław Liciński

---

Życiorys

Liciński studiował na Uniwersytecie Jagiellońskim oraz w Warszawie, gdzie aktywnie uczestniczył w pracach Uniwersytetu Latającego. Jego życie zawodowe i osobiste było ściśle związane ze środowiskiem lewicowym. W 1905 roku brał czynny udział w rewolucji, co miało istotny wpływ na jego twórczość. Przyjaźnił się z takimi postaciami jak Janusz Korczak, Zofia Nałkowska, L. Rydygier, Henryk Lukrec oraz Grzegorz Glass.

Na skutek choroby, zmarł na gruźlicę w sanatorium w Otwocku. Swoją przygodę z poezją rozpoczął w 1900 roku, debiutując cyklem wierszy zatytułowanym Z motywów sielskich, które zostały opublikowane w Czytelni dla wszystkich. W jego dorobku literackim możemy znaleźć antyklerykalną powieść Ksiądz Jan Jaskólski z 1908 roku, tom opowiadań Z pamiętnika włóczęgi (1908) oraz nowele Halucynacje (1911).

Publikacje Licińskiego można odnaleźć w takich czasopismach jak „Echa Kieleckie”, „Głos”, „Wisła” czy „Myśli Niepodległej”, a także w prasie związanej z SDKPiL. W 1905 roku ogłosił pracę etnograficzną dotycząca powiatu lubartowskiego. W jego twórczości można zauważyć wpływy ekspresjonizmu oraz elementy anarchizmu w warstwie ideowej. Liciński był krytykiem zastanego społecznego porządku, przedstawiając naturalistyczne opisy życia lumpenproletariatu, konfrontując je z mieszczańskimi wartościami filistrów.

Niepublikowane dotąd wiersze Licińskiego zostały opracowane przez Marlenę Sęczek w „Pamiętniku Literackim”. Wspomnienia o nim sporządził Kazimierz Bukowski, który napisał w swoich refleksjach:

Jak bezdomny włóczęga, słonecznych światów pan i marzyciel, szedł Liciński kamienistą drogą znojnej pielgrzymki po polskim świecie, tym zapomnianym przez literaturę błyszczących salonów, pachnących buduarów, obłudnej inteligencyi. Zbierał kwiaty po bagniskach życia. A przecież te kwiaty mają woń tajemniczą przyszłości, siłę niepokonanego czaru życia.
Wielkim twórcą nie był Liciński. Jego dorobek artystyczny to mała wiązanka tych kwiatów bagiennych. Ale mają one siłę i moc trwania. Nie uwiędną, lecz śnić będą wieczną wiosnę.

---

Oceń: Ludwik Stanisław Liciński

---