Józef Olechowski, znany również pod swoim rzeczywistym nazwiskiem Józef Oleszko, przyszedł na świat 28 kwietnia 1735 roku w miejscowości Lewartów. Życie tego duchownego zakończyło się 18 stycznia 1806 roku w Krakowie.
W ciągu swojej owocnej kariery pełnił szereg istotnych funkcji w hierarchii kościelnej. Od 1786 roku był biskupem sufraganem krakowskim, co stanowiło jedno z najważniejszych zadań w jego życiu. W latach 1776–1806 zajmował również stanowisko archidiakona krakowskiej kapituły katedralnej, co podkreśla jego znaczenie w lokalnym duchowieństwie.
Józef Olechowski działał w różnych kapitułach, w tym jako kanonik w krakowskiej kapitule katedralnej, gdzie sprawował prebendę Posądza w latach 1765–1776. Dodatkowo, jego wcześniejsze osiągnięcia obejmowały funkcję kanonika sandomierskiej kapituły kolegiackiej z prebendą Kobiernicka w latach 1767–1770 oraz kanonika kieleckiej kapituły kolegiackiej, gdzie był odpowiedzialny za prebendę Pierzchnicka od 1764 do 1789 roku.
Życiorys
Józef Olechowski, związany z wieloma instytucjami edukacyjnymi, rozpoczął swoją edukację w Akademii Zamojskiej, gdzie w 1754 roku uzyskał tytuł doktora nauk wyzwolonych. Po tym kroku podjął studia prawnicze, a jego edukacja objęła również seminarium księży misjonarzy w Lublinie. W 1759 roku przyjął święcenia kapłańskie, co stanowiło istotny moment w jego życiu. Cztery lata później, w 1763 roku, zdobył tytuł doktora praw na Akademii Krakowskiej.
W 1765 roku objął stanowisko kanonika krakowskiego. W trudnych okolicznościach, kiedy biskup Krakowa, Kajetan Sołtyk, został uwięziony przez wojska rosyjskie, Olechowski pełnił rolę wikariusza generalnego zarządzającego diecezją krakowską. Jego działalność w tym czasie była przedmiotem kontrowersji; w 1782 roku oskarżano go o to, że usunął z Krakowa chorego biskupa Sołtyka.
W 1786 roku biskup Olechowski został odznaczony przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego prestiżowym Orderem św. Stanisława. Jako zwolennik reform, aktywnie wspierał inicjatywy Sejmu Czteroletniego i współpracował z Komisją Edukacji Narodowej, biorąc udział w reformie Wydziału Teologicznego w Akademii Krakowskiej.
Po tym, jak został odsunięty przez biskupa Feliksa Turskiego, Olechowski od 1794 roku pełnił funkcję prowizora domu księży emerytów przy kościele św. Ducha. Po III rozbiorze Polski stanął w obronie praw majątkowych diecezji krakowskiej wobec władz austriackich. Po śmierci biskupa Turskiego, 7 kwietnia 1800 roku, ponownie został mianowany wikariuszem kapitulnym diecezji krakowskiej, a na tym stanowisku pozostawał do 1804 roku, kiedy to jego miejsce zajął biskup ordynariusz Andrzej Gawroński.
Warto podkreślić, że doświadczenie, które zdobył podczas administrowania diecezją w czasach nieobecności biskupa Sołtyka, okazało się niezwykle cenne. Biskup Olechowski spoczął w katedrze wawelskiej, co stanowi symbol jego znaczenia w historii Kościoła Krakowskiego.
Przypisy
- Jan Szczepaniak, Spis prałatów i kanoników kapituły katedralnej oraz kapituł kolegiackich diecezji krakowskiej (XVIII wiek), Kraków 2008 r., s. 13, 21, 36, 57.
- Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006 r., s. 312.
Pozostali ludzie w kategorii "Duchowieństwo i religia":
Sabinian Derecki | Krzysztof Góźdź | Jacek OniszczukOceń: Józef Olechowski